دو زلفانت بود تار ربابم

چه میخواهی از این حال خرابم

تو که با ما سر یاری نداری

چرا هر نیمه شب آیی به خوابم

بتا در قصد آزارم چرایی

گلم گر نیستی خارم چرایی

تو که باری ز دوشم بر نداری

همیشه بار سر بارم چرایی

به سودای تو سودا میره از یاد

به دیدارت تمنا میره از یاد

به پیشت آنقدر دست پاچه میشم

که قانون تماشا میره از یاد